تأیید فسخ قرارداد به جهت شرط خیار 

تأیید فسخ قرارداد به جهت شرط خیار: شرط خیار چیست؟ مطابق با ماده 399 قانون مدنی، ممکن است در عقد بیع شرط شود که در مدت معین برای بایع یا مشتری یا هر دو یا شخص خارجی اختیار فسخ معامله باشد. به این حق فسخ در اصطلاح حقوقی، شرط خیار می گویند.

ذکر عباراتی چون (اختیار انصراف از معامله) و یا (حق عدول از معامله) در قرارداد، از مصادیق خیار شرط است.

لزوم تعیین مدت در خیار شرط

مهلت خیار شرط باید معلوم و معین باشد به نحوی که احتمال کم و زیاد شدن در آن نباشد. اگر برای خیار شرط مدت معین نشده باشد هم شرط خیار باطل است و هم معامله باطل است.

در چنین مواقعی بطلان معامله به جهت اِعمال خیار از سوی صاحب خیار نیست بلکه ناشی از عدم ذکر مدت خیار است.

لزومی ندارد که تعیین مدت صریح باشد بلکه اراده ضمنی یا عرفی نیز کافی است مانند آنکه در قراردادهای مدت دار مثل اجاره، در صورت عدم تعیین صریح مدت، مهلت خیار محدود به مدت قرارداد است و یا در فروش املاک با مبایعه نامه عادی، چنانچه برای تنظیم سند رسمی، موعدی تعیین شده باشد مهلت خیار تا آن موعد است.

تفاوت خیار شرط با خیار اشتراط:

خیار شرط صرفاً نتیجه تراضی طرفین است که ضمن عقد گنجانده شده و اِعمال آن نیاز به تخلف از انجام تعهد نیست. در حالی که خیار تخلف از شرط (خیار اشتراط) نتیجه تخلف از تراضی و امتناع از اجرای تعهد ناشی از آن است. تفاوت دیگر شرط خیار با خیار اشتراط در این است که وجود شرط خیار حتماً باید در قرارداد پیش بینی شده باشد اما در مورد خیار اشتراط یا خیار تخلف شرط، نیازی به ذکر خیار در قرارداد نیست بلکه مبنای ایجاد خیار فقدان یکی از شروط قراردادی است.

مبنای حقوقی دادخواست تأیید فسخ قرارداد به جهت شرط خیار

اگر صاحب خیار در مهلتی که در قرارداد پیش بینی شده است، اقدام به فسخ قرارداد کند، می تواند جهت تثبیت فسخ قرارداد، دادخواست تأیید فسخ قرارداد را طرح کند. لازم به ذکر است که می توان به فسخ قرارداد به عنوان یک دفاع در مقابل دعاوی که مطرح می شود استناد کرد.

در دعوای تأیید فسخ قرارداد، هر یک از طرفین قرارداد می تواند به عنوان خواهان دعوی مطرح کند.